Jeokimyacılar, Dünya’nın kaybolan kabuğunun gizemini çözüyor

Yerkabuğu, gezegenimizin katı, en dış katmanıdır. Bu katmanın altında olanların çoğu, Dünya’ya geri kaybolan kabuk bölümlerinin kaderi de dahil olmak üzere bir sır olarak kalıyor.

Şimdi, bir jeokimyacı ekibi Florida Eyalet ÜniversitesiMerkezi Ulusal Yüksek Manyetik Alan Laboratuvarı, okyanus kabuğunun kayalık bölümlerinin saklandığı yerler hakkında önemli ipuçları ortaya çıkardı.

bu Ulusal Bilim Vakfı-fonlanan araştırmalar, Dünya’nın kabuğunun büyük kısmının nispeten yeni olmasına rağmen, küçük bir yüzdesinin uzun zaman önce mantoya gömülmüş ve daha sonra yeniden yüzeye çıkmış eski parçalardan oluştuğuna dair yeni kanıtlar sağlamıştır. Araştırmacılar ayrıca, bu “geri dönüştürülmüş” kabuğun miktarına dayanarak, gezegenin 4,5 milyar yıl önceki oluşumundan bu yana sürekli olarak kabuk çalkaladığını da buldular – bu, hakim teorilerle çelişen bir tablo.

Araştırma dergide yayınlandı Bilim Gelişmeleri.

Bir MagLab jeokimyacısı olan ortak yazar Munir Humayun, “Yumurtalık alanlarına dönen somon balığı gibi, bazı okyanus kabuğu üreme alanına, taze kabuğun doğduğu volkanik sırtlara geri döner” dedi. “Bu sürecin esasen kapalı bir döngü olduğunu ve geri dönüştürülmüş kabuğun sırtlar boyunca eşit olmayan bir şekilde dağıldığını göstermek için yeni bir teknik kullandık.”

Dünyanın okyanus kabuğu, deniz altı volkanik sırtları boyunca tektonik plakalar arasındaki çatlakların yakınında manto kayaçlarının erimesiyle oluşur. Yeni kabuk oluştukça eski kabuğu sırtlardan kıtalara doğru iter. Sonunda, Dünya’ya geri yutulduğu dalma bölgeleri adı verilen alanlara ulaşır.

Bilim adamları, gezegenin mantosunun sıcak, yüksek basınçlı ortamına döndükten sonra dalan kabuğa ne olduğunu uzun zamandır merak ediyorlar. Mantonun daha derinlerine inebilir ve oraya yerleşebilir veya tüyler halinde yüzeye geri çıkabilir veya sarı mermer bir pastanın içinden geçen çikolata şeritleri gibi manto boyunca girdap yapabilir. Bu “çikolata”nın bir kısmı sonunda yükselebilir, okyanus ortasındaki sırtlarda yeniden eriyebilir ve deniz tabanında milyonlarca yıllık bir başka görev turu için yeni bir kaya oluşturabilir.

Yeni kanıtlar bu “mermer pasta” teorisini destekliyor.