Nehirlerden gelen tatlı su akıntısı Arktik Okyanusu’na daha fazla karbon ve besin getiriyor
tarafından yeni bir çalışma Ulusal Bilim Vakfı-finansmanlı araştırmacılar Woods Hole Oşinografi Enstitüsü ve meslektaşları, nehirlerden ve kıta sahanlığı çökeltilerinden gelen tatlı su akışının, okyanus yaşamı için temel yapı taşlarını oluşturan önemli miktarlarda karbon ve eser elementleri Transpolar Drift yoluyla Arktik Okyanusu’nun bazı bölgelerine getirdiğini keşfettiler. Bu ana yüzey akıntısı, suyu Sibirya’dan Kuzey Kutbu boyunca Kuzey Atlantik Okyanusu’na taşır.
Arktik Okyanusu’nda uluslararası araştırmaların bir parçası olarak araştırma yapan oşinograflar GEOTRACES programı, Kuzey Kutbu yakınlarındaki yüzey sularında, akıntının her iki tarafındaki bölgelere göre çok daha yüksek iz element konsantrasyonları buldu. Sonuçlar şurada yayınlandı: Jeofizik Araştırmaları Dergisi-Okyanuslar.
Çalışmanın baş yazarı WHOI deniz kimyacısı Matthew Charette, “Nehirlerden ve sahanlık çökeltilerinden okyanusa giren birçok önemli eser element, su sütunundan hızla çıkarılır” diyor. “Ancak Kuzey Kutbu’nda, nehirlerden gelen bol miktarda organik madde ile bağlılar, bu da karışımın Kuzey Kutbu’nun merkezine 1.000 kilometreden fazla taşınmasına izin veriyor. [621 miles] onların kaynağından.”
Demir gibi eser elementler, okyanus yaşamı için temel yapı taşlarını oluşturur. Kuzey Kutbu ısındıkça ve okyanusunun daha büyük alanları daha uzun süre buzsuz hale geldikçe, deniz yosunları daha üretken hale geliyor. Nehirlerden ve sahanlık çökeltilerinden gelen eser elementlerin bolluğu, Arktik Okyanusu’nun merkezine ulaşan besin maddelerinde artışa yol açarak alg üretimini daha da artırır.
Charette, “Bunun tam olarak ne gibi değişiklikler getirebileceğini söylemek zor,” diyor, “ancak deniz ekosistemlerinin yapısının besin mevcudiyeti tarafından belirlendiğini biliyoruz.”
Besinler, deniz besin ağının temelini oluşturan mikroskobik algler olan fitoplanktonun büyümesini sağlar. Daha fazla fitoplankton, daha sonra foklar ve balinalar gibi hayvanlar tarafından yenebilen küçük balıklar ve kabuklular gibi daha fazla zooplankton getirir.
NSF’nin Yerbilimleri Direktörlüğü’nün program direktörü Hedy Edmonds, “Arktik Okyanusu, gezegendeki en hızlı değişen alanlardan biri oldu ve olmaya devam ediyor” diyor ve araştırmayı Okyanus Bilimleri Bölümü ve Ofisi aracılığıyla finanse ediyor. Kutup Programları. Geleceğimizi daha iyi anlamak için bizim ve uluslararası ortaklarımızın bu değişiklikleri belgelemeye devam etmesi zorunludur.”